การเผชิญหน้ากับอดีตนั้นเป็นขั้นตอนสำคัญในการสร้างความไว้วางใจขึ้นมาใหม่”ต่อต้านความเกลียดชัง ความไม่ไว้วางใจ และความกลัวเขากล่าวว่าการปรองดองต้องได้รับการสนับสนุนจากความเห็นอกเห็นใจและความเข้าใจซึ่งกันและกัน นอกจากนี้ยังหมายถึงการปฏิเสธการปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และอาชญากรสงคราม ตลอดจนความพยายามที่จะยกย่องอาชญากรสงครามที่ถูกตัดสินว่ามีความผิด
เลขาธิการเรียกร้องให้ผู้คนในภูมิภาคนี้และที่อื่น ๆ ต่อต้านคำพูดแสดงความเกลียดชัง
ถ้อยคำที่สร้างความแตกแยก และเรื่องเล่าที่แสดงถึงความไม่ไว้วางใจและความกลัว
ในวันครบรอบอันมืดมนนี้ เราได้รับการเตือนว่าสันติภาพในบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนายังคงเปราะบาง” เขากล่าวเราไม่สามารถละทิ้งการทำงานไปสู่การปรองดองอย่างแท้จริง เราเป็นหนี้ต่อผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ Srebrenica ผู้รอดชีวิต ชาวบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา และมนุษยชาติทั้งหมด”
ให้เกียรติผู้ที่ตกเป็นเหยื่อผู้เชี่ยวชาญด้านสิทธิมนุษยชนอิสระของ UN ได้สะท้อนข้อความของเลขาธิการ
พวกเขาเรียกร้องให้รัฐบาลให้เกียรติผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ Srebrenica โดยสร้างสังคมที่สงบสุข ครอบคลุม และยุติธรรม เพื่อป้องกันไม่ให้ความโหดร้ายเช่นนี้เกิดขึ้นอีก“การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ไม่ได้เกิดขึ้นเอง สิ่งเหล่านี้คือจุดสูงสุดของการไม่ยอมรับ การเลือกปฏิบัติ และความรุนแรงที่ไม่ถูกขัดขวางและไม่ถูกตรวจสอบ สิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากความเกลียดชังที่ถูกทำนองคลองธรรม ซึ่งก่อตัวขึ้นในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย
ซึ่งผู้คนจะเผยแพร่ความกลัวก่อน จากนั้นจึงเกลียดชังเพื่อผลประโยชน์ทางวัตถุหรือทางการเมือง
ทำลายเสาหลักแห่งความไว้วางใจและความอดทนระหว่างชุมชน และส่งผลให้เกิดการทำลายล้างสำหรับทุกคน” ผู้เชี่ยวชาญกล่าวในแถลงการณ์วันครบรอบการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ Srebrenica ยังเป็นโอกาสในการรำลึกถึงชุมชนอื่นๆ ที่ถูกกระทำอย่างทารุณโหดร้าย
โดยพิจารณาจากอัตลักษณ์ของพวกเขา และผู้เชี่ยวชาญเรียกร้องให้ประชาคมระหว่างประเทศดำเนินการอย่างเร่งด่วนเพื่อ “ป้องกันไวรัสแห่งความเกลียดชังและการเลือกปฏิบัติ” รวมถึงทางออนไลน์ .ผู้เชี่ยวชาญ 19 คนที่ลงนามในแถลงการณ์ได้รับการแต่งตั้งจากคณะมนตรีสิทธิมนุษยชน แห่งสหประชาชาติ เพื่อติดตามสถานการณ์หรือหัวข้อเฉพาะของประเทศพวกเขาไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของ UN และไม่ได้รับค่าตอบแทนจากองค์การครั้งแรกที่ฉันได้พบกับชาวโรมา
ในภูมิภาคบอลข่านตะวันตกคือในปี 1999 ขณะที่ฉันทำงานในมอนเตเนโกร ฉันเพิ่งผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาสองสามปีในซูดานใต้และรวันดา และฉันก็รอคอยที่จะได้กลับมาใกล้บ้านมากขึ้นฉันทำงานให้กับองค์กรพัฒนาเอกชนและใช้ชีวิตในค่าย Roma นอกเมือง Podgorica ที่ซึ่งผู้คนหลายพันคนต้องดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงชีพ แม้จะมีความตึงเครียดทั้งในอดีตและล่าสุด และขาดหลายสิ่งหลายอย่าง ค่ายก็ไม่ได้เป็นสถานที่ที่น่าเศร้าแต่อย่างใด
